Tor do jazdy na łyżworolkach
Trasy do jazdy na rolkach
Młynek w Łodzi to odnowione miejsce które cieszy się dużym powodzeniem dla dzieci jak i dorosłych.
600 dziur na 600-lecie Łodzi.
Postanowiłem stworzyć mapę dziur w Łodzi, których już od wielu lat nikt nie naprawia i pokazać miastu, jaka jest skala tego problemu.
Naprawdę chcę pomóc – stworzyłem mapę dziur, które musimy jako kierowcy omijać codziennie i zastanawiamy się, kiedy je zakleją. Głównym założeniem tej mapy jest to, aby w końcu zobaczyli urzędnicy, wykonawcy, pracownicy, robotnicy, gdzie są te dziury i gdzie je trzeba natychmiast załatać
to są tylko i wyłącznie miejsca głównych arterii dróg dojazdowych do osiedli głównych dróg wyjazdowych z miasta lub wjazdu do miasta. Mapa nie obejmuje osiedli mieszkaniowych małych uliczek nie zaznaczyłem też krzywych studzienek wbitych w asfalt tylko fizyczne dziury jamy kratery, które widnieją w niektórych przypadkach już od 2019 roku.
Każdy obiekt jest fizycznie zaznaczony na mapie jako pineska niebieska.
Kratery lub bardzo duże dziury są oznaczone kolorem pinezki czerwonej.
Punkty naprawione są oznaczone kolorem pinezki zielonej.
To moje 600 dla mojego miasta Łódź.
Udostępniajcie tę mapę i zróbmy w końcu porządek.
Znaki w dziurach to już norma na ulicach w miesie Łódź Foto zrobione 28.03.2023.
W dniu 29.03.2023 zostały zabrane oznaczenia drogowe.
Zdięcie zrobione 18.04.2023 Proszę zauważyć jak jest jakość naprawy tych dziur skoro już 21 dni po są dziury !!!
Mapa jest robiona na żywo i robi to jedna osoba proszę o cierpliwość bedzie wiecej oznaczonych. Czekamy na wasze dziury. 🙂
Chcesz wysłać swoją dziurę 🙂 wyśli screena daj jej nowe życie otwórz google maps i wyznacz pozycje przęśli na http://m.me/trasyrowerowelodz
Osoby, które wpadając w dziurę uszkodzą swój pojazd mogą starać się o zwrot kosztów związanych z naprawą kontaktując się ze ZDiT i składając do zarządu odpowiedni wniosek (wzór dostępny na stronie www.zdit.uml.lodz.pl). Łódzkie drogi są ubezpieczone i środki te po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku wypłacane są przez ubezpieczyciela.
Zarząd Dróg i Transportu: tel. 42 638 59 05 w godz. 7:30 – 15:30, we wtorki w godz. 9:00 – 17:00.
Centrum Zarządzania Kryzysowego: tel. 42 638 49 49 w godz. 15:30 – 7:30, we wtorki w godz. 17:00 – 09:00.
Po zgłoszeniu szkody w Zarządzie Dróg i Transportu, zawiadomienie jest przesyłane drogą elektroniczną do brokera Miasta, a następnie do ubezpieczyciela Miasta –TUW PZUW.
Wioska Świętego Mikołaja to miejsce, w którym całe rodziny mogą świętować Boże Narodzenie. Znajdziesz tu swoich ulubionych bohaterów i interaktywne zajęcia dające rozrywkę i pozwalające zdobyć nowe umiejętności odbiorcom w każdym wieku.
ZACZYNAMY START MIKOŁAJ
Wycieczka do Młynka w Tuszynie i Rezerwatu Przyrody Molenda. Młynek w Tuszynie (Lena Gontarek)
Jak wynika z opublikowanego przez Nationale-Nederlanden raportu z kwietnia 2021 roku „Polacy na dwóch kółkach”, aż 87 proc. z nas jeździ na rowerze, a 57 proc. robi to często lub bardzo często. Jazda na rowerze jest też najczęściej wybieraną aktywnością fizyczną i jest traktowana nie tylko jako możliwość przedostania się z punktu A do punktu B, ale też jako sposób na spędzenie wolnego czasu, odstresowania się czy spędzenie czasu z rodziną.
Dla wszystkich, którzy w ten sposób postrzegają, mamy propozycje kilku tras rowerowych, które można przebyć zarówno w pojedynkę, jak i w gronie rodziny. Gwarantujemy pozytywne wrażenia w każdym przypadku. Ale najpierw – odpowiednie przygotowanie.
O to, jak się przygotować do wyprawy rowerowej, zapytaliśmy Agnieszkę i Marka, którzy od 16 lat prowadzą blog Trasy Rowerowe Łódź. Początkowo jeździli we dwoje, od kilku lat pokonują kilometry z dziećmi.
– Dobre przygotowanie do wycieczki to podstawa udanego wyjazdu. Chodzi o to, żeby nie dać się zaskoczyć – mówi Marek. – Przed każdym wyjazdem sprawdzamy, czy mamy sprawne rowery m.in. jakie jest ciśnienie w oponach. Zawsze bierzemy też ze sobą podstawowe narzędzia, które przydadzą się w razie jakiejś awarii. A jak ktoś jeździ dużo, to na pewno w którymś momencie mu się taka trafi – podkreśla.
– Ważne jest też, żeby oprócz odpowiedniej ilości wody i prowiantu, zabrać ze sobą ubrania przeciwdeszczowe i apteczkę pierwszej pomocy, zwłaszcza jeśli jedzie się na wycieczkę z dziećmi – zaznacza Agnieszka. I dodaje:
– Warto mieć też przy sobie trochę pieniędzy w gotówce, bo nie zawsze w lokalnych sklepikach czy restauracjach można płacić kartą. I oczywiście pamiętamy o bezpieczeństwie, dlatego na wycieczki rowerowe zakładamy kaski.
Pierwsza wycieczka, na którą się zdecydowałam, ma długość około 10 km. To zmodyfikowana przeze mnie nieco trasa, którą regularnie pokonują Agnieszka i Marek ze swoimi dziećmi. Jako że to najkrótsza z moich propozycji o niskim poziomie trudności, swobodnie mogą ją pokonać rodziny z mniejszymi dziećmi.
Przejażdżkę rozpoczynam w Łodzi przy ul. Starorudzkiej 50, na wysokości Rudzkiej Góry. Stamtąd kieruję się na południe i ulicami Przestrzenną i Halki dojeżdżam do ul. Przejściowej. Choć nie ma tam ścieżki rowerowej, to wąskie uliczki wśród domków jednorodzinnych są na tyle spokojne, że ruch po nich jest całkiem bezpieczny.
Ul. Przejściową, która jest pierwszym zwiastunem ucieczki od miasta, bo otulona z jednej strony lasem, z drugiej – łąkami, dojeżdżam do ul. Popioły. To ona będzie wyznaczała moją trasę przez najbliższe dwa kilometry. Zapewni mi też bliskość zarówno natury – Lasu Ruda-Popioły, jak i historii w postaci zabytkowych willi.
Ruda Willowa, bo tu właśnie jesteśmy, to zespół przyrodniczo-krajobrazowy, który w przeszłości stanowił schronienie przed miejskim zgiełkiem dla najzamożniejszych mieszkańców miasta (i nie tylko!). Do dziś można podziwiać tutejsze piękne, zabytkowe, choć często podupadające już, domy, otoczone pięknym, starym, sosnowo-brzozowym lasem.
Mój pierwszy przystanek znajduje się przy ul. Popioły 7/9. Stoi tu dawny dom letniskowy z początku XX wieku – drewniany, dwukondygnacyjny, w przeszłości służył jako pensjonat. Kawałek dalej, po drugiej stronie ulicy z oddali widzę dawną willę rodziny Tschildów – powstałą pod koniec XIX wieku, dziś w rękach prywatnych i odremontowaną.
Wycieczka rowerowa po Lesie Ruda-Popioły. Willa Romana Suera Lena Gontarek
Jadąc w górę ulicy, wkrótce natrafiam na willę Romana Suera przy ul. Popioły 34/36. To właśnie za sprawą tego szwajcarskiego stomatologa ta – wtedy podłódzka – dzielnica stała się tak popularna. On jako pierwszy wybudował tam właśnie tę willę letniskową dla swojej rodziny. Nazwał ją „Hygea”. Z myślą o nieco mniej zamożnych przedsiębiorcach wybudował również domy na wynajem.
Po obejrzeniu tych kilku niezwykłych domów zbaczam na chwilę ze szlaku w ul. Purpurową, co polecam zwłaszcza tym, którzy wycieczkę odbywają z dziećmi. Z pewnością będą dla nich atrakcją konie, które można obejrzeć zza płotu na rogu ulic Rozalii i Wazów. A jak będziecie mieli szczęście, może nawet uda się któregoś poklepać pieszczotliwie po nosie.
Wycieczka rowerowa po Lesie Ruda-Popioły. Dla dzieci atrakcją będzie na pewno obejrzenie zza płotu koni, które hodują tamtejsi mieszkańcy. Fot. Lena Gontarek
Potem kontynuuję przejażdżkę po ul. Popioły i już za chwilę po lewej stronie, pod numerami 52/58, widzę zespół willowy Karola Gepperta. W jego skład wchodzą: do dziś imponująca, zbudowana z czerwonej cegły willa, oficyna mieszkalna oraz dawna pralnia.
Zaledwie kilkaset metrów dalej (49/51) można obejrzeć już ostatni na tym willowym szlaku dawny dom letniskowy należący w przeszłości do łódzkiego fabrykanta Teodora Steigerta. Wybudowana około 1900 roku willa w stylu szwajcarskim, prawdopodobnie pełniła wtedy funkcję pensjonatu. W rękach rodziny Steigertów znajdowała się do II wojny światowej. Po niej umieszczono w niej gimnazjum i liceum, potem – dom dziecka. Od lat 60. są tam mieszkania komunalne.
Na końcu ul. Popioły skręcam w prawo i ulicami Wiekową, Skrajną, Letniskową i Przyjemną, objeżdżając las dookoła, wyjeżdżam z leśnego kompleksu. Zachęcam jednak, aby zboczyć z trasy w którąś z leśnych dróg, których w Lesie Popioły nie brakuje. Na pewno dostarczą niezapomnianych wrażeń pod kątem bliskości przyrody i śpiewu ptaków. Wszystkie ostatecznie i tak doprowadzą do ul. Rudzkiej, którą szczęśliwie biegnie droga rowerowa. Z niej jednak szybko zjeżdżam, skręcając w ul. Cienistą – i już za chwilę jestem przy Stawach Stefańskiego – świetnie przystosowanym do potrzeb zarówno dorosłych, jak i dzieci kompleksie rekreacyjnym na Rudzie Pabianickiej. Jest tu miejsce i na piknik, i na grilla, można zjeść lody lub pysznego gofra, poćwiczyć na siłowni polowej, pobawić się na placu zabaw, popływać łódką lub rowerkiem wodnym, a nawet skorzystać z pumptracku i wakeparku. Ja zdecydowałam się na lód o smaku jogurtu z wiśnią i chwilę relaksu nad wodą z książką.
Wycieczka rowerowa po Lesie Ruda-Popioły i okolicach Stawu Stefańskiego. Staw Stefańskiego Lena Gontarek
Po odpoczynku ulicami Rudzką, Przejściową, Halki i Starorudzką wracam do punktu początkowego – pod Rudzką Górę. Miłym akcentem na zakończenie wycieczki będą najlepsze w okolicy pierogi z kapustą i grzybami z tamtejszej restauracji. A na deser – zamiast jabłecznika, polecam wejście na Rudzką Górę. Widok na okolicę będzie lepszy niż bita śmietana do ciasta.
Kolejna wycieczka, na którą się wybrałam, również inspirowana jedną z tras przygotowanych przez Agnieszkę i Marka, jest nieco dłuższa – ma około 22 km. Startuję z placu 500-lecia w Rzgowie i kieruję się w stronę ul. Ogrodowej. To droga bardzo przyjemna – nie dość, że większość tego ponad 2-kilometrowego odcinka pokonuję ścieżką rowerową, to otaczają mnie głównie łąki i pola kwitnącego zboża. W miejscowości Kalinko skręcam jednak w prawo, w kierunku Modlicy i Kępicy. Pejzaże wokół stają się coraz bardziej sielskie, a uroku dodaje fakt, że co jakiś czas na łąkach udaje mi się dojrzeć sarny i młode jelonki.
W Kępicy skręcam w ul. Młynkową – to po prostu droga leśna odchodząca w prawą stronę. W jej zlokalizowaniu pomoże bez problemu Mapa Google – ważne, żeby jej nie ominąć, bo choć do celu mogłabym dotrzeć i inną drogą, to na pewno nie bardziej malowniczą. Ścieżka prowadzi przez środek lasu, a wokół mnie są tylko bagna, niewielkie stawy i rechoczące – jakże głośno! – żaby.
Po kilkuset metrach w lesie wyjeżdżam na gruntową drogę, która szybko doprowadzi mnie do pierwszego przystanku na trasie – Młynka w Tuszynie. Dziś na tym polodowcowym terenie z wydmami morenowymi, znajdują się stawy, wyspa i piaszczysta plaża, schodząca w dół od lasu ku wodzie. Doskonałe miejsce na kilkugodzinny piknik rodzinny, chwilę relaksu w samotności przy kawie z termosu i książce czy wygrzewanie się na słońcu i ciepłym piasku. Ci słabiej zorganizowani mogą coś zjeść i wypić w tutejszym barze. Polecam też spacer lub przejażdżkę rowerową wokół stawu, bo po jego niezagospodarowanej stronie można podziwiać dzikie mokradła i słuchać koncertów żab i ropuch.
Wycieczka rowerowa do Młynka w Tuszynie i Rezerwatu Molenda. Młynek w Tuszynie Lena Gontarek
Z Młynku kieruję się w stronę Tuszyna i drogi nr 12, ul. Sportową – chociaż ulica to za dużo powiedziane, bo znów jest to po prostu bardzo malownicza leśna droga, która doprowadzi mnie prosto do przejścia dla pieszych koło restauracji Scarabeus. Po bezpiecznym przekroczeniu trasy jadę ul. Poddębina – jednak już po kilkuset metrach skręcam w pierwszą po prawej stronie leśną drogę. W ten sposób docieram do otuliny Rezerwatu Przyrody Molenda, który chroni przede wszystkim las jodłowo-sosnowy, buki i graby.
Wiele drzew ma tu nawet kilkadziesiąt metrów wysokości! Można też spotkać tu rośliny chronione, m.in. rosiczkę, bluszcz czy wilczełyko.
Zgodnie z mapą, która znajduje się przy wjeździe do lasu, jadę wyznaczonymi po rezerwacie szlakami. Docieram w ten sposób nie tylko do dziewiczej natury, ale też miejsca pamięci narodowej upamiętniającego zabitych we wrześniu 1939 roku żołnierzy, pomnika św. Huberta czy tzw. tuszyńskiego Stonehenge. Na mapie, o której już wspomniałam, zaznaczonych jest więcej wartych uwagi przystanków, przede wszystkim naturalnych atrakcji, ja jednak skierowałam się ku granicy rezerwatu. Na wysokości parkingu leśnego ponownie przekraczam drogę nr 12 i drogami leśnymi kieruje się w stronę Kalinka-Morgów.
Wycieczka rowerowa do Młynka w Tuszynie i Rezerwatu Przyrody Molenda. Rezerwat Przyrody Molenda Lena Gontarek
Dla osób, które odbywają tę wycieczkę z dziećmi, polecam jednak nieco inną drogę – ciut dłuższą, ale wygodniejszą – przez Modlicę do Kalinka. W ten sposób wszyscy dotrzemy do ul. Ogrodowej, tej samej, na której zaczęła się ta wycieczka. Stamtąd już tylko 2 km dzielą nas od placu 500-lecia w Rzgowie, gdzie w ramach zasłużonego odpoczynku można zjeść lody z miejscowej lodziarni lub kultowego Bambino z pobliskiego sklepu spożywczego (ja wybieram drugą opcję!).
Ostatnia trasa – najdłuższa – ma aż 50 km. Choć niezwykle malownicza, to momentami wiedzie ruchliwymi drogami, dlatego nie wybrałabym się tam z dziećmi, zwłaszcza małymi. Dorośli jednak mogą bez przeszkód podjąć to wyzwanie – zarzekam się, warto!
Wycieczkę zaczynam w łódzkim parku na Zdrowiu i kieruje się w stronę ul. Rąbieńskiej, która doprowadzi mnie aż za Rąbień. Ten pierwszy etap podróży jest najmniej przyjemny – wzdłuż ulicy nie ma ścieżki rowerowej, należy więc jechać albo jezdnią, albo korzystając z chodnika/wydeptanej przez pieszych i rowerzystów ścieżki. Za Rąbieniem jednak ruch zdecydowanie się uspokaja, a okoliczności – gęsty liściasty las – wynagradzają wcześniejsze trudy.
Z Rąbienia kieruję się ul. Wolską w stronę Woli Grzymkowej, a następnie skręcam w kierunku Grunwaldu – nie jest to jednak ten Grunwald, pod którym w 1410 roku starły się wojska polsko-litewskie i krzyżackie. On doprowadzi nas do wsi Zgniłe Błoto. Na rozdrożu skręciłam w prawo, wiedziona widokiem z oddali na zabytkowy pałacyk. To szlachecki dwór Jana Lebelta z 1844 roku. W przeszłości znajdowało się tu gospodarstwo rolne nastawione na uprawę zbóż i hodowlę ryb, dziś to obiekty prywatny, w ramach którego działa – od całkiem niedawna – pensjonat ulokowany w dworku, a także prowadzona jest hodowla alpak. Nawet jednak jeśli nie chce się korzystać z atrakcji Naszego Zgniłego Błota – bo tak nazywa się dziś kompleks, warto obejrzeć dworek choćby z oddali – to jeden z piękniejszych zabytków klasycystycznych na ziemiach łódzkich.
Ja – po zrobieniu zdjęcia – ruszyłam dalej polną drogą w stronę lasu. Warto z niej zboczyć w jedną z prawych odnóg, aby zbliżyć się do pięknych, zarybionych stawów, które stanowią ważny element kompleksu. Wprawdzie teren jest w znacznej części prywatny, a więc ogrodzony, to widoki i towarzystwo dzikich zwierząt – saren, jeleni czy bażantów – które można tam spotkać, wynagradzają fakt, że nie podejdziemy do samej wody.
To uda mi się za chwilę, bo po powrocie na polno-leśną drogą jadę nią dalej, aż doprowadzi mnie niemalże do samych stawów. To idealne miejsce na przystanek i krótki piknik – jedno z wielu, które minęłam do tej pory i które jeszcze minę, jak się niedługo okaże.
Wycieczka rowerowa do Zgniłych Błot i Torfowiska Rąbień. Widok na jeden ze stawów w Zgniłych Błotach Lena Gontarek
Wyjeżdżam na drogę asfaltową i kieruję się w stronę Bełdowa. Po drodze towarzyszą mi wciąż sielskie krajobrazy łódzkich wsi i widoki na stawy rybne, przy których można kupić świeżą rybkę na obiad lub grilla – jeśli taki planujemy.
Po drodze warto się zatrzymać na chwilę przy jednym z pomnikowych dębów szypułkowych, które znajdują się w Bełdowie – np. przy stojącym przy łowisku, prawie 25-metrowym, o blisko 6,5-metrowym obwodzie. Dalej droga prowadzi mnie przez Las Bełdowski w stronę Malanowa i Stanisławowa Nowego. W tej ostatniej wsi przy kapliczce skręcam w lewo, a po 800 metrach – w prawo. W ten sposób znów znajduję się w pobliżu stawów Zgniłe Błoto, żeby podziwiać je od drugiej strony, a przy niektórych zatrzymać się na krótki odpoczynek. Potem ruszam w stronę Grunwaldu. Po wjeździe ze wsi skręcam w ul. 11 Listopada, a po kilkuset metrach – w ul. Ludwika Warneńczyka. I tak dojadę do kolejnego przystanku na mojej trasie – Torfowiska Rąbień.
Wycieczka rowerowa do Zgniłych Błot i Torfowiska Rąbień. Rezerwat Torfowisko Rąbień Lena Gontarek
Ten powstały w 1988 roku rezerwat chroni częściowo wyeksploatowane torfowiska i jest siedliskiem dla wielu gatunków chronionych zwierząt i roślin – np. rzadko spotykanej rosiczki. Przemierzając rowerem ścieżkę edukacyjną, która prowadzi przez kompleks, docieram do drewnianych wiat, gdzie przyjemnie jest odpocząć w cieniu drzew z kubkiem kawy z termosu.
Z rezerwatu wyjeżdżam z drugiej strony niż do niego wjechałam – i żwirowymi uliczkami, mijając miejsce upamiętniające wysiedlonych w czasie II wojny światowej okolicznych mieszkańców, docieram do Rąbienia. A stąd już prosta droga do parku na Zdrowiu.
Po drodze robię sobie jeszcze tylko jeden przystanek – na lody własnej produkcji przy ul. Pańskiej 6. To moja słodka nagroda za przebyte na rowerze 50 km.
Cały artykuł z Gazyty Wyborczej czytaj tutaj
Zbiornik Sulejowski utworzony został w 1973 roku w wyniku przegrodzenia rzeki Pilicy pod Smardzewicami. Betonowo-ziemna zapora ma długość 1200 m i wysokość 16 m. Powierzchnia zbiornika wynosi 2700 ha, długość 17,1 km, maksymalna szerokość 2,1 km, średnia głębokość 3,3 m. Długość linii brzegowej wynosi 58 km, w tym 11 km na terenie gminy Wolbórz. Pojemność całkowita przy maksymalnym spiętrzeniu wynosi 95 mln m. sześć.
Położony jest na terenie czterech gmin: Mniszków, Sulejów, Tomaszów Mazowiecki i Wolbórz.
Są tutaj wspaniałe warunki do uprawiania sportów wodnych: kajakarstwa, windsurfingu, żeglarstwa i wędkarstwa.
W Bronisławowie funkcjonuje port jachtowy Łódzkiego Klubu Regatowego „Latający Holender”. Jest on organizatorem Ogólnopolskich Regat o Puchar Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Są one kontynuacją regat o Puchar Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu, których inauguracja miała miejsce w 1999 roku. Regaty nad Zalewem Sulejowskim na stałe wpisane są w kalendarz Polskiego Związku Żeglarskiego.
Na Majówkę –
To doskonały pomysł na wypad na rowery z przyjaciółmi, jak i rodzinny PIKNIK. Wśród dróg rowerowych przeważają drogi asfaltowe i szerokie leśne trakty. W okolicach rzeki Pilicy możemy podziwiać niezwykłe rozlewiska rzeki – pięknej, dzikiej i naturalnej.
Sieradz, Uniejów, Poddębice, Lutomiersk, Łódź
Utarło się, że województwo łódzkie ma swój specyficzny, przemysłowy i mało atrakcyjny turystycznie wizerunek. Że łatwo w Łódzkiem o postindustrialne klimaty, wielkie hale i nieczynne fabryki, a trudno znaleźć miejsce na wypoczynek wśród zielonej przyrody. Nic bardziej mylnego! Od kilkunastu lat, kiedy polskie województwa mają nowe granice, Łódzkie to także atrakcyjne, naturalne krajobrazy. Przekonałem się o tym, podczas rowerowej wycieczki po zachodniej części regionu.
I właśnie Flirtem Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej dotarłem do Sieradza, gdzie zaczynałem rowerową wycieczkę. Do centrum tego jednego z najstarszych miast Polski wjeżdża się przez 
kamienne, symboliczne bramy miejskie, mające podkreślać liczne zmiany dokonywane w obszarze śródmiejskim Sieradza, wokół Rynku Starego Miasta. Nowa nawierzchnia głównego miejskiego placu, sukcesywnie odnawiane elewacje kamienic, odważny „Pawilon na wodzie”, ale i efektowny stojak dla rowerów – wszystko to jest efektem trwającego od kilku lat programu rewitalizacji centrum Sieradza i na takim turyście jak ja robi bardzo sympatyczne wrażenie. Zaglądam jeszcze na również zrewitalizowane Wzgórze Zamkowe, rzucam okiem na Sieradzki Park Etnograficzny znajdujący się tuż obok, a potem drogą rowerową ruszam na właściwą trasę.
Zaraz po przekroczeniu Warty zaczynają się umocnienia tzw. Linii Warty – dwudziestu trzech żelbetonowych schronów wybudowanych w 1939 roku, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Pięć z nich, wybudowanych w pobliżu Sieradza, leży akurat przy wygodnej trasie przejazdu w stronę Uniejowa. Najpierw mijam trzy wkomponowane w wał przeciwpowodziowy, a dalej, po obu stronach przejazdu kolejowego, stoją
Uniejów – Termy
Najbardziej znanym miejscem w województwie łódzkim, wykorzystującym naturalną energię geotermalną, są Termy Uniejów, kompleks basenów usytuowanych nad samą Wartą. W poranek w powszedni dzień na uniejowskich basenach jest już kilkudziesiąciu amatorów ciepłych kąpieli. Do dyspozycji mają baseny wewnętrzne i zewnętrzne, grotę solną, sauny, zjeżdżalnie. Na podobne przybytki korzystające z geotermii trafiam jeszcze wielokrotnie, ale najbardziej efektowny wizualnie okazuje się otwarty zbiornik w Poddębicach
Utarło się, że województwo łódzkie ma swój specyficzny, przemysłowy i mało atrakcyjny turystycznie wizerunek. Że łatwo w Łódzkiem o postindustrialne klimaty, wielkie hale i nieczynne fabryki, a trudno znaleźć miejsce na wypoczynek wśród zielonej przyrody. Nic bardziej mylnego! Od kilkunastu lat, kiedy polskie województwa mają nowe granice, Łódzkie to także atrakcyjne, naturalne krajobrazy. Przekonałem się o tym, podczas rowerowej wycieczki po zachodniej części regionu.
www.znajkraj.pl-lodzkie-2015.gpx (46.99 KB).Utarło się, że województwo łódzkie ma swój specyficzny, przemysłowy i mało atrakcyjny turystycznie wizerunek. Że łatwo w Łódzkiem o postindustrialne klimaty, wielkie hale i nieczynne fabryki, a trudno znaleźć miejsce na wypoczynek wśród zielonej przyrody. Nic bardziej mylnego! Od kilkunastu lat, kiedy polskie województwa mają nowe granice, Łódzkie to także atrakcyjne, naturalne krajobrazy. Przekonałem się o tym, podczas rowerowej wycieczki po zachodniej części regionu.
Z Gdańska do Łodzi przyjechałem nowym pociągiem w taborze PKP Intercity – Flirtem, wyprodukowanym w polskich Siedlcach przez szwajcarskiego Stadlera. Mój flirt z Flirtem niespodziewanie się przedłużył, gdy szaro-granatowy pociąg z Gdańska zatrzymał się na stacji w Łodzi tuż obok prawie bliźniaczych składów, jeżdżących w barwach Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej. Na kolejowych trasach wokół Łodzi kursuje dziś dwadzieścia tych nowoczesnych pociągów. Efektowny wystrój przestronnego wnętrza, biletomat na pokładzie każdego pociągu, miejsca dla niepełnosprawnych, haki na rowery. Czy można nie dostrzegać, jak fantastycznie zmienia się polska kolej?
I właśnie Flirtem Łódzkiej Kolei Aglomeracyjnej dotarłem do Sieradza, gdzie zaczynałem rowerową wycieczkę. Do centrum tego jednego z najstarszych miast Polski wjeżdża się przez kamienne, symboliczne bramy miejskie, mające podkreślać liczne zmiany dokonywane w obszarze śródmiejskim Sieradza, wokół Rynku Starego Miasta. Nowa nawierzchnia głównego miejskiego placu, sukcesywnie odnawiane elewacje kamienic, odważny „Pawilon na wodzie”, ale i efektowny stojak dla rowerów – wszystko to jest efektem trwającego od kilku lat programu rewitalizacji centrum Sieradza i na takim turyście jak ja robi bardzo sympatyczne wrażenie. Zaglądam jeszcze na również zrewitalizowane Wzgórze Zamkowe, rzucam okiem na Sieradzki Park Etnograficzny znajdujący się tuż obok, a potem drogą rowerową ruszam na właściwą trasę.
Zaraz po przekroczeniu Warty zaczynają się umocnienia tzw. Linii Warty – dwudziestu trzech żelbetonowych schronów wybudowanych w 1939 roku, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Pięć z nich, wybudowanych w pobliżu Sieradza, leży akurat przy wygodnej trasie przejazdu w stronę Uniejowa. Najpierw mijam trzy wkomponowane w wał przeciwpowodziowy, a dalej, po obu stronach przejazdu kolejowego, stoją dwa kolejne, bardziej odsłonięte. Wzruszają wypalone znicze, stojące w otworach strzelniczych. Przypominają, że stoję przed miejscem walki żołnierzy o ich życie i o naszą wolność.
Podczas mojej wycieczki korzystam z wydawnictwa „Szlaki rowerowe województwa łódzkiego„, dostępnej w pliku PDF na oficjalnej stronie Urzędu Marszałkowskiego Województwa Łódzkiego. Szlak, którego znakami się będę kierował, swoją tematyką nieustannie wprowadza mnie w świetny nastrój. „Szlak gorących źródeł”, jak został nazwany, odkrywa mało znaną mi stronę województwa. Prowadzi po wielkim obszarze geotermalnych zasobów, będącym jednym ze skarbów Łódzkiego. I przywołuje miłe wspomnienia sprzed paru miesięcy, gdy jeździliśmy rowerami po Islandii, pełnej geotermalnych obiektów różnej wielkości i przeznaczenia.
Najbardziej znanym miejscem w województwie łódzkim, wykorzystującym naturalną energię geotermalną, są Termy Uniejów, kompleks basenów usytuowanych nad samą Wartą. W poranek w powszedni dzień na uniejowskich basenach jest już kilkudziesiąciu amatorów ciepłych kąpieli. Do dyspozycji mają baseny wewnętrzne i zewnętrzne, grotę solną, sauny, zjeżdżalnie. Na podobne przybytki korzystające z geotermii trafiam jeszcze wielokrotnie, ale najbardziej efektowny wizualnie okazuje się otwarty zbiornik w Poddębicach. Unoszące się tutaj kłęby pary przywołują na myśl sceny z Islandii.
Prawdziwą perłą podczas mojej wycieczki po Łódzkiem był pałac w Poddębicach. Asymetryczna bryła, dwukondygnacyjna loggia i ośmioboczna wieża stawiają go wśród najcenniejszych obiektów renesansu w Polsce. W okalającym pałac imponującym Ogrodzie Zmysłów powstało w tym roku kilkanaście intrygujących instalacji, zamieniających park w miejsce rodzinnej rozrywki w duchu edukacji. Zachwycając się walorami architektonicznymi pałacu warto jednak pamiętać o historii. To wciąż miejsce pamięci o wydarzeniach, takich jak powieszenie powstańców styczniowych po przegranej bitwie pod niedalekim Dalikowem.
O Łódzkiem warto także pamiętać, wybierając miejsce na urlop w… siodle. Od kilku lat rozwijany jest tutaj Łódzki Szlak Konny pod hasłem „Końska dawka przygody”. Zauważona w Uniejowie tablica informacyjna projektu mówiła aż o ponad 1800 kilometrów szlaków przeznaczonych dla koniarzy, a wiodących dookoła całego województwa. I o ponad 200 ośrodkach jeździeckich, stanowiących bazę dla turystów i ich rumaków. W tej chwili kilometrów szlaków jest już ponad 2000, a autorzy z Łodzi szczycą się tym, iż jest to największy kompleks tras konnych w – uwaga – Europie!
Jeszcze więcej o atrakcjach województwa łódzkiego piszą znajomi blogujący podróżnicy. Iza, zawsze ujmująco prezentująca polski folklor, wspomina Muzeum Wsi Księstwa Łowickiego w Maurzycach, a Marzena i Janek na pięknych zdjęciach pokazują Bolimowski Park Krajobrazowy. Oddany średniowiecznej architekturze Darek opisuje kolebkę polskości – kolegiatę w Tumie, a o niepozornym podłódzkim Lutomiersku pięknie opowiada na filmie Igor. Namawiam do odwiedzin! 🙂
Podczas mojej dwudniowej wycieczki po Łódzkiem nie widziałem przemysłowych klimatów, które nauczyłem się przywoływać myśląc o województwie łódzkim. Nawet mimo panującej jesieni, a monentami – zimy, było bardzo zielono, naturalnie, a kilkunastokrotnie widziane ślady bobrów podkreślały bliskość z naturą. Brakowało dróg rowerowych, ale spokojne, puste asfalty nad Wartą i Nerem gwarantowały bezpieczną jazdę. I te gorące źródła – niby Łódzkie, a tak bardzo Islandia 🙂
Szymon Nitka
W Parku Rekreacji Zoom Natury można będzie poznać świat przyrody poprzez aktywne doświadczanie i eksperymentowanie. 
Znajduje się tam park linowy, plac energii z fontannami, siłownia zewnętrzna tajemniczy exit room, Park Wodny i Park Kreatywny. Piaszczysta plaża nad Zalewem Janowskim zachęca do plażowania i kąpieli. Kompleks Parku Krajobrazowego Lasów Janowskich możecie podziwiać w trakcie wycieczek pieszych, rowerowych, wypraw samochodami terenowymi, spływów kajakowych i jazd konnych. Zapraszamy na obóz rowerowy. Pełne wyżywnienie – wyjazd z Łodzi – Wiecej informacje
Borne Sulinowo oraz przyległy poligon, który rozciąga się aż do „miasta widma” Kłomina, zawsze owiane było tajemnicą. Choć wojska radzieckie oficjalnie nie posiadały w Polsce rakiet strategicznych z głowicami atomowymi, to w pobliżu poligonu pozostały po nich potężne silosy rakietowe, w których najprawdopodobniej było to „nieistniejące” uzbrojenie. To i wiele innych faktów powoduje, że atmosfera tajemniczości towarzyszącą miastu nie przemija i co jakiś czas wraca z nową siłą. Kompleks ośrodków, w których będziecie zakwaterowani, położony jest w lesie, niedaleko jeziora Pile. W okolicy znajdują się boiska ze sztuczną nawierzchnią do koszykówki i piłki nożnej, boisko do siatkówki plażowej oraz hala sportowa, a także mały kryty basen.
Po intensywnym szkoleniu nie zabraknie czasu na plażowanie nad czystym jeziorem. Dla wszystkich obozów zorganizowane zostaną: nocne podchody, zawody w terenie, na stadionie lub w hali sportowej, zwiedzie bunkrów Wału Pomorskiego, przejażdżka wojskowymi środkami transportu po poligonie, ćwiczenia elementów musztry, zajęcia strzeleckie, marsz z elementami survivalu oraz zabawy integracyjne. Dzień zakończymy wieczorkiem przy muzyce bądź ogniskiem. Zapraszamy na obóz rowerowy. Pełne wyżywnienie – wyjazd z Łodzi Wiencej informacij.
Bachorze to niewielka miejscowość położona ok 15 km od Chojnic w otulinie Parku Narodowego Borów Tucholskich. Podczas obozów i kolonii będziesz miał okazje spróbować swoich sił w rożnego rodzaju sportach wodnych, wybierzesz się na wędrówkę rowerową lub wypłyniesz w rejs żeglarski. A to dopiero początek emocji! Dla prawdziwych „wilków morskich” zorganizowaliśmy kurs na patent żeglarza jachtowego. 
Jeżeli lubisz wypoczywać nad wodą ale nie jesteś entuzjastą sportu zapraszamy do skorzystania z programu plastycznego lub komandos junior. Wieczory spędzicie w gronie przyjaciół, a czas umilą Wam gry towarzyskie, ogniska i dyskoteki.
Ośrodek Wypoczynkowy „Natura” położony jest nad jeziorem Charzykowskim, na terenie ośrodka znajdują się pawilony hotelowe, sale konferencyjne, sala TV, sala taneczna, kawiarnia, prywatna plaża ze strzeżonym kąpieliskiem, miejsce na ognisko i grill, boiska do piłki nożnej, ręcznej, koszykówki, siatkówki plażowej oraz kort tenisowy. Oprócz zajęć specjalistycznych opisanych w programach poszczególnych obozów wszyscy uczestnicy (za wyjątkiem kursu na patent żeglarza) przez 1,5 godziny dziennie realizować będą zajęcia do wyboru: ścianka wspinaczkowa, trampolina, slackline, most linowy, strzelanie z łuku i wiatrówki, zajęcia taneczne, siatkowa piłka plażowa, tenis stołowy, wędrówka kajakowa, rejs żeglarski. Wszystko to do Waszej dyspozycji! Zapraszamy na obóz rowerowy. Pełne wyżywnienie – wyjazd z Łodzi Wiencej informacij.
© Trsay Rowerowe Łódź 2023
